Mijn familie verbleef tijdens de oorlogstijd bij het meer van Genval.
Mijn vader had een huis aan de rand van het meer. Samen met mijn broer bracht ik er de tijd door met vissen. We stapten in een oude schuit zonder te kunnen zwemmen. Als er vanwege de oorlog geen school was, leerden we thuis Frans. Mijn vader legde ons de moeilijke woorden uit. Bijvoorbeeld het woord ‘rododendron’. “Ik zal er jullie een laten zien”, zei mijn vader. We vertrokken dan met de auto naar Terhulpen. Voor een schitterende haag van roze en witte bloemen zei hij: “Dit is de tuin met de duizenden rododendrons. Ze beschermen het kasteel van Terhulpen.” We mochten er niet in want het was niet open voor het publiek. Het kasteel leek zo ver en ontoegankelijk, daar op die heuvel. Het was omringd door een gigantisch park. We droomden ervan. De tuin van de duizenden rododendrons en het onbereikbare kasteel werden het achtste wereldwonder van onze kindertijd.
En het leven ging verder. Ik tekende. Mijn pad leidde me naar Frankrijk. De musea van de hele wereld lieten mijn afbeeldingen zien aan vele mensen. Ik ontdekte de hele wereld.
Op een dag in 1970 werd ik uitgenodigd om Paul Delvaux te ontmoeten. De ontmoeting vond plaats in het kasteel van Terhulpen. Na al die jaren kon ik een droom uit mijn kindertijd vervullen: eindelijk die plek ontdekken die ik nooit vergeten was. Ik kwam er op een muur zelfs een onbekend schilderij van Magritte tegen. Hij had een gewone ochtend op het platteland op aarde geschilderd. In de hemel hing de aarde als een normale aanwezigheid. Het gewone van alles was het buitengewone geworden.
Het onbekende meesterwerk van Magritte en de aanwezigheid van Paul Delvaux op het terras maakten de plek magisch. We hielden er die avond zo van, dat we een uitnodiging kregen om op het kasteel te overnachten.
De volgende ochtend dwaalde ik rond in het park, het werd een van de mooiste ochtenden van mijn leven. Het classicisme, het gevoel voor de juiste maat, de harmonie van het domein raakten me diep. De open plekken en wegen echoden op een mysterieuze manier in mij. We vertrokken langs de weg die naar de uitgang van het park leidt. Ik draaide me om naar mijn kindertijd.
Deze plek maakt sindsdien deel uit van mijn leven.
Jean-Michel Folon
