Antonio Seguí

Als getuigen van hun tijdgeest bieden beide kunstenaars ons een heldere kijk op de eenzaamheid van de mens, op zijn hang naar medemenselijkheid. Folon brengt ons tot op de drempel van de verbeelding –als een bode. Seguí daarentegen leidt ons binnen in de dagelijkse sleur van het individu, dat soms anonieme conformist is, soms een vertrouwd archetype. Als een poëtische voyeur varieert de Argentijn bij wijze van spreken de lenzen waardoor hij de wereld bekijkt: het brede perspectief van de groothoeklens laat de wriemelende massa zien, terwijl de zoom tot de intimiteit van zijn personage doordringt. Seguí toont uit het leven gegrepen taferelen, momentopnames die de kleurrijke diversiteit van de menselijke natuur samenvatten; verstilde momenten waarin de eenzame figuur evenzeer beloerd wordt als hij zelf beloert, met een ondeugende dan wel louche oogopslag. Daarna zet hij het weer op een lopen, alsof hij deze gesystematiseerde wereld ontvluchten wil. Seguí’s ‘theater van het leven’ komt binnen, doet vragen rijzen, en amuseert.

Voor deze tentoonstelling werden ruim honderd werken samengebracht.